ΟΚ ξέρω. Πριν ακούσω όμως τα γνωστά περί του “εξαφανίζομαι” να θυμήσω ότι δεν είμαι ο μόνος. Όχι πως “καθαρίζω” αλλά όσο να ναι έχω μία δικαιολογία. Πριν ακούσω επίσης τα παράπονα πως βάζω κείμενα του Akrothigws στον Uroborus να θυμήσω πως Α) δεν βάζω πλέον Β) όταν βάζω -όπως σήμερα- φροντίζω να το κάνω σε preview για να έχουν την αξία του πρωτότυπου.
Το σημερινό κείμενο όμως ήταν από την αρχή για τη “σπηλιά”. Το “δανείζω” απλώς για λίγο και στο Akrothigws μπας και το δει κανένας junior και ψάξει να βρει ποιος είναι ο Sir Tim Berners Lee. Ομολογώ δε, πως την αρχή έκαναν οι δικοί μου στο Deasy και υπό κάποιες συνθήκες θα έπρεπε να συνδράμω σ εκείνα τα μέρη. Επιμένω όμως. Το κείμενο αυτό είναι για τον Uroborus, έστω και αν δεν πάρει ούτε μισό σχόλιο. Αν και περιμένω από σας τον απαιτούμενο σεβασμό σε ένα ιστορικό πρόσωπο που ακόμα και σήμερα ανησυχεί. Δεν μας έχουν μείνει και πολλοί άλλωστε. Έτσι δεν είναι;
Υ.Γ. Μεταξύ μας τώρα, μου έχει λείψει και λίγο το σοβαρό γράψιμο σε κάτι περισσότερο από 140 χαρακτήρες… :-) Πάμε τώρα στο κυρίως γεύμα…
Πάλι καλά λοιπόν, που έχει χριστεί «Σερ» (Knight Commander της Τάξης της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (KBE) για την ακρίβεια) και δεν είναι εύκολο να τον χαρακτηρίσεις απλώς γραφικό ή unix-ο-θρεμμένο ή γκίκουλα ή κάτι παρόμοιο και να καθαρίσεις. Κυρίως όμως πάλι καλά που δεν γεννήθηκε εδώ κάτω. Γιατί ακόμα και ο Tim Berners Lee δύσκολα θα τη γλύτωνε από τα τηλεοπτικά δελτία έτσι και έθιγε το αγαπημένο τους trend. Το ότι το ίδιο trend το αποκαλούσαν «φούσκα» πριν από 2-3 χρόνια είναι λεπτομέρεια φυσικά και ουδείς χαλάει τη ζαχαρένια του για λεπτομέρειες. Αλλά θα μου βάλω λουρί σήμερα. Δεν θέλω να ξεφύγω γιατί ίσα που μου φτάνουν οι 400 λέξεις μου για να θυμήσω πως ευτυχώς κάποιοι έχουν κρατήσει λίγο μυαλό μες το κεφάλι τους.
Θέλω να πιστεύω δε, πως ο Sir λίγες συστάσεις χρειάζεται. Στην τελική ανάλυση δεν έχει κάνει και πολλά πράγματα, αν εξαιρέσεις πως στις αρχές της δεκαετίας του 90, στο Ερευνητικό Κέντρο Φυσικής CERN, έξω από τη Γενεύη, ο Tim Berners Lee «χάρισε» ουσιαστικά σε όλους εμάς την πιο φωτογενή πλευρά του Internet – ήτοι τον παγκόσμιο ιστό (World Wide Web). Ψιλολόγια, ίσως για όσους βλέπουν μόνο τη marketing πλευρά του διαδικτύου, αλλά καλό θα είναι να θυμόμαστε πως η δύναμη του Web είναι οι άνθρωποί του και το γεγονός πως κάτω από έναν εύχρηστο τρόπο λειτουργίας ενοποιεί πολλά πρωτόκολλα και υπηρεσίες. Έχει σημασία; Αναλόγως πως το βλέπει κανείς. Δεν χρειάζεται να ξέρεις πως λειτουργεί η μηχανή εσωτερικής καύσης για να οδηγήσεις μια Φεράρι, αλλά αν δεν τη σέβεσαι καταλήγεις εκεί που καταλήγεις. Και για να τη σεβαστείς χρειάζεται να ξέρεις και λίγο από την ιστορία της.
Το «κακό» όμως μ αυτό το παλικάρι, είναι πως ανησυχεί για πράγματα που οι σημερινοί Internet-άδες και ευαγγελιστές μοιάζουν να έχουν ξεχάσει. Δεν πάνε λίγα χρόνια που ο διάσημος Bρετανός ερευνητής διατύπωσε τις επιφυλάξεις του για τις μελλοντικές εξελίξεις στο Internet, με αφορμή τις πρόσφατες προσπάθειες αμερικανικών φορέων να δημιουργήσουν ένα Internet «δύο ταχυτήτων», αλλά και να επιβάλουν χρεώσεις στην πρόσβαση του διαδικτυακού περιεχομένου. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, στο πλαίσιο της ομιλίας του τότε στο Εδιμβούργο, «κάτι τέτοιο θα μπορούσε να οδηγήσει το Internet σε μία σκοτεινή περίοδο»
Τώρα, λίγες ημέρες πριν την 20η επέτειο για τη δημιουργία της πρώτης web σελίδας, ο δημιουργός της, δήλωσε στο τεύχος Δεκεμβρίου του Scientific America, ότι τα social media απειλούν το μέλλον του Web, ως ένα δημοκρατικό μέσο, στο οποίο όλοι έχουν πρόσβαση σε οποιαδήποτε πληροφορία. Επέμενε μάλιστα, πως η περιχαρακωμένη πληροφορία που προσφέρουν τα social media, σε συνδυασμό με την αλματώδη αύξηση της δημοτικότητάς τους, δημιουργεί μια απομόνωση στο χρήστη, ο οποίος τείνει να χρησιμοποιεί το εκάστοτε social network ως βασική πλατφόρμα της εμπειρίας του στο Internet.
Η απομόνωση των χρηστών, συμβαίνει γιατί κάθε κομμάτι πληροφορίας στα social media, δεν έχει δικό της URL, γεγονός που σημαίνει ότι αυτή παραμένει έγκλειστη στα όρια του συγκεκριμένου site. Αποτέλεσμα είναι ότι όσο περισσότερες πληροφορίες εισάγει ένας χρήστης σε ένα site κοινωνικής δικτύωσης, τόσο περισσότερο παραμένει κλειδωμένος μέσα σ’ αυτό.
Ν αγιάσει το στόμα σου σύντροφε. Ν αγιάσει.
ΥΓ2. Να και ένα καλύτερο βιογραφικό για τον Sir…
Categories: Internet Life
Trendιές 
Χαμένες ευκαιρίες 
Καλάρει ο Evan και βγάζει καλαμάρια 
Ένας είναι ο αυθεντικός (Μαραθώνιος) 
Uroborus 
Το πρόβλημα με τα non-unique URLs είναι καθολικό, δεν άφορά μόνο τα social media (αν και εκεί είναι ακόμα πιο έντονο). Πόσες φορές σου έχουν στείλει link για κάτι και το πατάς και σκας σε home page, σε error page, whatever? Πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούμε όλοι όσοι συμμετέχουμε στην δημιουργία websites ότι το POST πέθανε. Long live GET.
Εντάξει αλλά το ότι η Μαίρη παράτησε το Μιμίκο ή πως σήμερα στο meeting φοράω κόκκινη γραβάτα είναι πληροφορίες που αν τις στερηθεί το web θα φτωχύνει; Ας μην παραβλέπουμε το γεγονός πως τα περισσότερα πράγματα που λέγονται στα social media είναι απλώς ανοησίες που είναι χρήσιμες μόνο στο context της παρέας του καθενός.
Κι επιπλέον μόλις πριν δύο μήνες ο Schmidt δήλωσε πως είτε με το καλό είτε με το άγαρμπο έχουν τρόπο να τραβήξουν τα data από το Facebook αν συνεχιστεί αυτή η βιόλα.
Καλώς όρισες δράκε και μια καλησπέρα στους συνδαιτημόνες. Καιρό είχαμε να τα πούμε.
Στα γρήγορα, για να ανοίξουμε μια ενδιαφέρουσα κουβέντα, θα επαναφέρω το άρθρο του Chris Anderson, στο Wired, με τίτλο “Τhe Web is Dead. Long live the Internet”.
Ο συγγραφέας παρουσιάζει μια κατάσταση αντίστοιχη της σκέψης του T.B. Lee, μόνο που αυτός βλέπει τις ερινύες του, κυρίως στα Mobile applications .
Καλώς ή κακώς το Internet εξελίσσεται επιτρέποντας μεγαλύτερες ταχύτητες, και περισσότερη τεχνολογία, σε όποιους θέλουν να το χρησιμοποιήσουν. Οι φίλοι του mobile δείχνουν να έχουν καταλάβει την εξέλιξη του και την τάση του κόσμου, να μεταφέρει την καθημερινότητα του, συγκεντρωμένη μέσα σε ένα τηλέφωνο.
Όπως το βλέπω εγώ, ο T.B.Lee πιθανότατα βλέπει το παιδί του (web) να απειλείται. Αν δεν κάνω λάθος, η τόσο προσδοκόμενη HTML5 που θα του έδινε ένα τρομερό boost, υπολογίζεται να ολοκληρωθεί ως standard… το 2020!
Αυτό που με εκπλήσσει όμως, είναι ότι ανοίγει έναν πόλεμο προς τα social media, και όχι προς τα εκεί που φαίνεται να είναι το μέτωπο.
Αν ο Sir Lee ενδιαφέρεται γιατί εγώ σκοτώνω την ώρα μου κάνοντας Like τις σέξυ φωτός της Κούλας, και τις ατάκες του Μαρκούτσαυλου, αντί να σερφάρω σε ποιοτικά sites και να διαβάζω έγκριτα άρθρα, τότε μπράβο του.
Αν ενδιαφέρεται γιατί τα παραδοσιακά web media και brands χάνουν το traffic τους εις βάρος των social media, τότε ας αναζητήσει την απάντηση, πιθανότατα, στις ίδιες τις εταιρείες.
Στο κάτω-κάτω της γραφής, οι ίδιες αποφάσισαν να γίνουν υποτακτικές του Facebook…
Η σελίδα της Adidas στο Facebook, διαφημίζεται ως Facebook.com/Adidas, και όχι ως Adidas.com/Facebook. Οι ίδιοι, λοιπόν αποφάσισαν να κάνουν το Facebook Θεό τους, όχι οι χρήστες.
Καλησπέρα σε όλους
@Αλέξανδρος. Μάλλον δίκιο έχεις αλλά δε νομίζω ότι είναι εκεί το θέμα…. Από εκεί μπορεί να το πιάνει αλλά μάλλον είναι μεγαλύτερο
@Barak. Ανοησίες ξε-ανοησίες πολύς κόσμος γράφει και σοβαρά πράγματα και ακόμα περισσότεροι αντιλαμβάνονται πλέον το FB ως Μέσο…
@Fotis. Κατ αρχήν αγαπητέ δεν είναι τόσο παράξενο ένας άνθρωπος να σκέφτεται το πόσο κακό μπορεί να κάνει το να μη βλέπεις ποιοτικά sites αλλά μόνο FB. Μην ξεχνάς ότι δεν έχουν συνηθίσει παντού μόνο σε σκουπίδια…
Κατά δεύτερο λόγο διαφωνώ στο ότι πρώτα οι εταιρείες έκαναν το FB Θεό τους. Οι εταιρείες έχουν δείξει ότι πάνε εκεί που πάνε (ή που βλέπουν ότι θα πάνε) οι χρήστες. Αν αύριο οι χρήστες πάνε μόνο το Miso θα είναι εκεί…
Αλλά χαίρομαι για την κουβέντα οπότε αν θέλεις την πάμε και πιο μακρυά…
@Fotis
O Lee δεν ενδιαφέρεται με το που χάνεις την ώρα σου ούτε με το αν τα παραδοσιακά brands χάνουν την αίγλη τους. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι πως τα social networking sites περιχαρακώνουν το περιεχόμενο το οποίο δεν είναι διαθέσιμο στο ευρύ web. Όταν λες κάτι μέσα σε ένα forum αυτό το κάτι είναι προσβάσιμο στον οποιονδήποτε. Όταν λες κάτι μέσα στο Facebook έγκειται στην δικαιοδοσία του Facebook αν θα το κάνει προσβάσιμο σε όλο το web, συνήθως δεν το κάνει εξου και στα αποτελέσματα των search engines σπάνια βγαίνουν τα social networking sites.
Η Google έχει δημόσια παραδεχτεί πως το Facebook είναι ο μοναδικός ανταγωνιστής που φοβάται.
Ας μην κρυβόμαστε. Ο viral χαρακτήρας του facebook είναι ένα τεράστιο όπλο για τις επιχειρήσεις.
Όταν κάνω like μία σελίδα, οι φιλοι μου θα το δουν στo news feed. Αν κάνουν click στο like button, όλοι οι φίλοι τους θα το δουν κοκ.
Αν προσθέσουμε σε αυτό τις facobook ads, καταλήγουμε σε ένα πανίσχυρο όπλο του marketing.
Άσε που το facebook είναι και λίγο πιο διαλακτικό από την Google. Έχει ακούσει κανείς το facebook slap?
Ακριβώς….
@barak
Σιγά να μην ενδιαφερόταν για εμένα ο Lee.
Προφανώς ο προβληματισμός του εντοπίζεται στα social networking sites, αλλά και πάλι, δεν με καλύπτει η συγκεκριμένη (ας την πούμε) επίθεση. Πολύ απλό και γρήγορο παράδειγμα. Τα Social Bookmarking sites/tools (Delicious, Digg, κτλ), περιχαρακώνουν το web ή το προβάλλουν καλύτερα; Γιατί τα βάζουμε τόσο εύκολα σε ένα τσουβάλι όλα;
Και στο κάτω-κάτω της γραφής, ο Chris Anderson, αναφέρει ακόμα μια περίπτωση που το web πεθαίνει, αλλά δεν βλέπω κανέναν Lee να στοχεύει στο επιχειρηματικό μοντέλο της Apple, που προσπαθεί να κλειδώσει τα πάντα μέσω apps (podcasts, feeds, songs, movies, etc.), στην πλατφόρμα της.
Πάλι το περιεχόμενο είναι ελεγχόμενο από μια εταιρεία, μόνο που δεν λέγεται Facebook, αλλά Apple. Πάλι δεν είναι προσβάσιμο σε όλους. Και σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει τίποτα στις μηχανές αναζήτησης.
Και το διατυπώνω και λαικά. Έχεις, φίλε μου ποιοτικό περιεχόμενο που αξίζει; … Έχεις πολύ περισσότερες πιθανότητες να το αναδείξεις μέσω SNS, παρά περιμένοντας τα οργανικά του Google, να στο φέρουν στην επιφάνεια. Που δεν μου εξασφαλίζει απαραίτητα ότι θα μου σερβίρει πρώτα την ποιότητα.
(note: το ‘εσύ’ απευθύνεται γενικά. Δεν είναι προσωπικό προς στον Barak)
@uroborus
Άλλο το ‘οι εταιρείες ακολουθούν το κοινό στα SNS’, και άλλο το ‘αναγάγουν το SNS σε Θεό τους’, που σου έγραψα.
Στο πολύ απλό παράδειγμα της Adidas που ανέφερα, η εταιρεία θα κυνηγούσε μέσω FB τους χρήστες της και στις δυο περιπτώσεις. Δεν το αρνούμαι.
Στο Adidas.com/Facebook όμως, επικοινωνείς στον καταναλωτή, ότι έχεις παρουσία και εκεί, ενώ στο Facebook.com/Adidas που διαφημίζεις και στο Champions League, βάζεις το brand σου κάτω από το Facebook. Γίνεσαι subcategory… Sub προϊόν τους.
Όταν λοιπόν, μπαίνεις έτσι κάτω από την ομπρέλα τους, και δεν τους κάνεις απλά ένα μέρος της γενικότερης διαφημιστικής σου στρατηγικής, ε, πως να το κάνουμε, γίνεσαι υποτακτικός τους.
(Η Adidas είναι τυχαίο παράδειγμα.. Όλες οι εταιρείες όμως δουλεύουν έτσι.)
@fotis
Ο Lee δεν μίλησε για social media γενικά, μίλησε ειδικά για SNSs. Αντιγράφω:
“The web as we know it, however, is being threatened in different ways. The more you enter, the more you become locked in. Your social networking site becomes a central platform – a closed silo of content, and one that does not give you full control over your information in it”
Καταρχήν ο Anderson παραποίησε εσκεμμένα τα στοιχεία μιας έρευνας, αυτό κι αν είναι κατάντια για το Wired, το οποίο σημαίνει πως ο ισχυρισμός του είναι λανθασμένος. Αλλά κι έτσι, συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια. Τα apps, είτε mobile, είτε desktop ήταν πάντα ένα κλειστό οικοσύστημα. Το web πάλι όχι. Το περιεχόμενο που βρίσκεται μέσα στο Facebook είναι διαθέσιμο μόνο εκεί. Αν δεν έχεις προφίλ στο Facebook δεν μπορείς να δεις τι λέγεται εκεί μέσα. Αυτό στηλιτεύει ο Lee.
Άλλο πως μπορείς να το αναδείξεις κι άλλο πως αυτό θα είναι προσβάσιμο σε όλους. Με αυτή τη λογική ποιος γαμεί τα web standards, γιατί να πασχίζουμε να κάνουμε τα sites προσβάσιμα σε όλους και να μην κοιτάμε μόνο το πως θα τα αναδείξουμε. Και πάει λέγοντας.
Δεν προλαβαίνω να πεταχτώ αλλά ένα έχω να πω.
Γι αυτές τις συζητήσεις έφτιξα τον Uroborus και νιώθω υπερήφανος που γίνονται. Και μιλάω πολύ σοβαρά…
Περιμένετέ με και έρχομαι όπου να ναι
Αν θυμάμαι καλά πάντως ο Zuckerberg με σαγιονάρες της Adidas κυκλοφορεί μονίμως :p
Το συνοπτικό ενέχει το κίνδυνο του απλοϊκού και των παραλήψεων, όμως δε θα αντισταθώ συνοπτικά να τοποθετηθώ Δράκε και αγαπητοί, πηγαίνοντάς σας λίγο πιο μακρυά.
Το 1995, ένας καταπληκτικός καθηγητής μου στην αγγλία, είχε πει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα του internet θα είναι η προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας. Και νομίζω επιβεβαιώνεται περίτρανα. Αυτό που συναντούμε αυτή τη στιγμή είναι η δημιουργία και γιγάντωση ενός συστήματος που στηρίζει την τεράστια ανάπτυξή του, σαφέστατα στην χρησιμότητά του έτσι κι αλλιώς, αλλά σε μεγάλο, πολύ μεγάλο βαθμό, στην χρήση, στην κλοπή περιεχομένου. Πριν βιαστείτε να πείτε «άντε πάλι τα ίδια, ο Θ, τα ίδια λέτε οι εκδότες», απλά φανταστείτε πως θα ήταν (ή για μένα, πως θα γίνει) αυτό που τώρα ονομάζουμε internet αν το google, το facebook, τα blogs, δεν είχαν τη δυνατότητα να διαθέτουν περιεχόμενο γνωστών παρόχων? Αν δηλαδή το δομημένο σύστημα των offline Μέσων, στα οποία το αξιόλογο περιεχόμενο έχει σημαντικό κόστος παραγωγής, μεταφερόταν και online? Σας διαβεβαιώ εντελώς διαφορετικό. Προσοχή, δεν λέω δεν θα υπήρχαν, έχουν αυθύπαρκτη αξία. Λέω «εντελώς διαφορετικό». Και είναι νομίζω πολύ απλό να το καταλάβει κανείς πρακτικά, χωρίς να πέφτει στη παγίδα της φιλολογίας για το UCG, το branded entertainment κτλ κτλ, με ένα απλό παράδειγμα, απλά μετρώντας από τα Video που ανεβάζουν οι φίλοι του στο fb πόσα είναι τα μουσικά video, πόσα άλλων ειδήσεων και πόσα σε οποιαδήποτε άλλη κατηγορία θα μπορούσε να θεωρηθεί cost/rights free.
Το πρόβλημα των παραδοσιακών Μέσων είναι ότι πιάστηκαν στον ύπνο και ακόμα εξακολουθούν να μην αντιλαμβάνονται ότι στη νέα πραγματικότητα ο ανταγωνισμός δεν είναι μεταξύ τους, αλλά με τα νέα “τζάκια”, όποια κι αν είναι αυτά. Αφέθηκαν στα πρόσκαιρα οφέλη των περιστασιακών επισκεψιμοτήτων που απολαμβάνουν από τη χρήση του περιεχομένου τους από τρίτους, χωρίς να αντιλαμβάνονται τη δύναμη αυτού του παράλληλου σύμπαντος που ανδρώνεται παρασιτώντας εις βάρος τους και το οποίο αξιοποιεί πρακτικές που ούτε καν αυτοί τις έχουν φανταστεί για να διογκωθεί ακόμα περισσότερο, ίσως ανεξέλεγκτα, σίγουρα επικίνδυνα. Γιατί ας μη κοιτάμε μόνο θέματα χρήσης του web από τους χρήστες. Ας πάμε ένα βήμα παρακάτω, σε ποιο σοβαρά κι ας αναλογισθούμε με βάση το πρόσφατο, πολύ χαρακτηριστικό άρθρο του Bloomberg, μέσα από το οποίο εξηγείται πως μία εταιρία τεχνολογίας με βάση τις ΗΠΑ καταφέρνει, χρησιμοποιώντας νόμιμα παραθυράκια του διεθνούς οικονομικού συστήματος, να μεταφέρει τα έσοδά της(αυτά που στηρίχθηκαν σε αυτά που αναφέρω νωρίτερα…) από όλο τον κόσμο σε φορολογικούς παραδείσους πληρώνοντας συνολικά ένα ελάχιστο ποσοστό, 3% φόρους και μετά είναι ελεύθερη να χρησιμοποιεί αυτά τα υπερκέρδη(δισεκατομμυριών) για εξαγορές των πάντων! Δεν μιλάμε για θεωρίες συνομωσίας και big brother εδώ, για να μη παρεξηγούμαστε. Μιλάμε όμως για μια πραγματικότητα που δεν εξαντλείται στα επίπεδα ενός κλικ, ενός like κι ενός share, αλλά που οι πραγματικές της διαστάσεις είναι πολύ, πολύ μεγαλύτερες.
Τι είναι λοιπόν επικίνδυνο πλέον? Αυτό που δεν βλέπουμε. Να γίνουμε υποτακτικοί όπως λέει κι ο Fotis, νομίζοντας πως είμαστε κυρίαρχοι.
@ theodoropoulos
Πάνω που ετοιμάζομαι να γράψω απαντησάρα, μου κολλάς την τελευταία πρόταση, και με κάνεις υποκειμενικό, ρε μπαγάσα.
Παρόλα αυτά, ξεκινάς και εσύ, όπως και πολλοί ακόμα πιστεύω (με συγκαταλέγω), με την διαπίστωση ότι το περιεχόμενο είναι αξιόλογο στα offline μέσα.
Από που προκύπτει αυτό; Επειδή κάποιοι πληρώνουν πολλά για να έχουν δημοσιογράφους ‘καλές πένες’; Από τα ακριβά πιεστήρια;
Γιατί είναι κατ’ ανάγκη ποιοτικό το περιεχόμενο των παραδοσιακών μέσων, όταν γνωρίζουμε ότι σε μεγάλο βαθμό, οι πιο πολλοί είναι έμμισθοι κονδυλοφόροι που προπαγανδίζουν συμφέροντα;
Από την άλλη, τα ‘καννιβαλιστικά’ social media έδωσαν φωνή και αναγνωρισιμότητα σε πένες τύπου Pitsirikos, που αν με ρωτήσεις, τις θεωρώ πολύ πιο ποιοτικές και ντόμπρες από το ακριβό περιεχόμενο των παραδοσιακών μέσων.
To sum up my thought, το κόστος παραγωγής δεν αποτελεί θέσφατο για αξιόλογο περιεχόμενο. Ίσως λοιπόν, αν θέλουμε να ανοίξουμε ένα γενικότερο διάλογο, για την μετάβαση του Web, να έπρεπε πρώτα να ορίσουμε έννοιες όπως το ‘αξιόλογο περιεχόμενο’, για να έχουμε κάποιες νοηματικές βάσεις.
@ barak
Μου κάνεις, αυτό που έχεις πει ότι σε εκνευρίζει και εσένα.
Απομονώνεις μια-μια τις εκφράσεις μου, και απαντάς, όπως σε βολεύει. Δεκτόν και μη κατακριτέο.
Έτσι όμως, αισθάνομαι ότι δεν απαντάς στην γενικότερη σκέψη και συλλογιστική μου, οπότε με δυσκολεύεις στο να ανοίξω έναν διάλογο.
Δεν έχω πει ποτέ κάτι τέτοιο.
Να με συμπαθάς αλλά στο Internet, από την εποχή του usenet και των Mailing lists, έτσι γίνεται διάλογος. Δεν είμαστε στη Βουλή να βγάζουμε διαγγέλματα. Απαντάς κατά ενότητες κάτι που βοηθά την κουβέντα να επικεντρωθεί σε δυο-τρία σημεία.
Στη γενικότερη σκέψη και συλλογιστική σου απαντάω και σού λέω πως όταν γράφεις κάτι σε SNSs αυτό το κάτι δεν είναι διαθέσιμο στο web κι αυτό είναι που στηλιτεύει ο Lee.
@barak
Ο Lee κάνει ξεκάθαρη επίθεση στο Facebook και όχι στα SNS, αλλά είναι πολύ κοκοκό για να πει και το όνομα. Ακόμα πιο κοκοκό κάνει για το όνομα Apple.
Αυτές οι γενικολογίες δεν μου αρέσουν, ειδικά από ανθρώπους αυτού του επιπέδου. Τέλος από εμένα.
Όποιος ξεμένει από επιχειρήματα το ρίχνει στη δίκη προθέσεων.
@barak
Εγώ ξέμεινα από επιχειρήματα;
Για πες, ρε δερβίση τότε, το Twitter τι είναι;
Δεν είναι SNS; Περιχαρακώνει κανένα περιεχόμενο; Η’ μήπως δεν προβάλλεται στις μηχανές αναζήτησης;
@fotis
Καταρχήν μακρυά από μένα η διαπίστωση που μου επισυνάπτεις ότι το περιεχόμενο των παραδοσιακών Μέσων είναι κατ’ανάγκη ποιοτικό. Δεν ανέφερα και φυσικά δεν υποστηρίζω κάτι τέτοιο. Παρ’όλα αυτά είναι θεωρώ δεδομένο ότι το πολύ μεγάλο μερίδιο περιεχομένου(και όχι μόνο το ειδησεογραφικό/δημοσιογραφικό, περιεχόμενο είναι οι τηλεοπτικές παραγωγές, ο κινηματογράφος,τα αθλητικά, η μουσική, όλα αυτά στη κατηγορία “περιεχόμενο” εντάσονται) προέρχεται από μεγάλους “παραδοσιακούς” οργανισμούς (και καθαρά online οργανισμούς σε πολύ πολύ μικρότερο βαθμό, άλλωστε το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων δεν κάνει διάκριση σε παραδοσιακούς ή μη παραγωγούς) και σε κάθε περίπτωση δεν παράγεται εύκολα ή φτηνά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να κατασκευαστεί ποιοτικό ή μη, περιεχόμενο με ελάχιστα χρήματα. Είναι όμως η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Αλλωστε νομίζεις ότι ο pitsirikos δεν έχει κόστος ή δεν θα έπρεπε κι αυτός να αμοίβεται όταν κάποιος άλλος πληρώνεται για τη δουλειά που εκείνος κάνει?? Και εδώ είναι το θέμα. Όχι να ορίσουμε το τι είναι «αξιόλογο» αλλά να συμφωνήσουμε στο αν ο παραγωγός του περιεχομένου είναι εκείνος που έχει την δυνατότητα να ορίσει τον τρόπο χρήσης του. Αυτή θεωρώ είναι η νοηματική μας βάση.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που λέω είναι ότι το περιεχόμενο έχει γίνει η μαγιά για να δημιουργηθούν περιβάλλοντα μέσα στα οποία τείνουμε να εγκλωβιστούμε. Φεύγουμε από το περιβάλλον ενός αναρχικού-και όχι δημοκρατικού κατά τη γνώμη μου internet-και κατευθυνόμαστε προς μια περισσότερο ολιγαρχική λογική, με τη δημιουργία μικρότερων αλλά πανίσχυρων «Μέσων» που τείνουν να υποκαταστήσουν και να περιορίσουν δραστικά περιορίσουν «το Ολον». Διαβάζουμε μέσα από το FB, επικοινωνούμε από το FB, λέμε χρόνια πολλά, καλή ώρα, μέσα από το FB, σε λίγο δε θα χρειάζεται να βγούμε από το FB! Στην ουσία έχουμε φέρει στην επικαιρότητα όσο ποτέ, σε μια σύγχρονή, επικύνδυνη κατά τη γνώμη μου, επέκτασή της, τη περίφημη φράση του Marchal McLuhan “the medium is the message”.
@ theodoropoulos
Θα συμφωνήσω με αυτή την διαπίστωση. Εξάλλου, η όποια διαφωνία μου ήταν καθαρά στο θέμα ‘αξιόλογο περιεχόμενο’.
Σύμφωνα με πρόσφατη δήλωση υψηλόβαθμου στελέχους του, το Twitter δεν είναι SNS.
http://www.readwriteweb.com/archives/twitter_is_not_a_social_network_says_twitter_exec.php
@ barak
Και σύμφωνα με στέλεχος του Facebook, ούτε αυτό είναι SNS, αλλά ένα απλό Social Utility.
Και εγώ δεν είναι χοντρός και άσχημος, αλλά ένα όμορφο ξανθό πριγκηπόπουλο.
Ας είναι κι ένα dating site. Τι σημασία έχει τι είναι; Σημασία έχει πως περιχαρακώνει το περιεχόμενο. Πως αυτά που λες εκεί μέσα δεν είναι διαθέσιμα εκτός Facebook. Αυτή είναι η ουσία όσων λέει ο Lee. Τα υπόλοιπα που λες είναι εκτός θέματος. Άντε και είναι κότα και δεν τα χώνει όπως θεωρείς ό,τι θα έπρεπε στην Apple. Και λοιπόν; Αλλάζει κάτι στην ουσία της επιχειρηματολογίας του;
Αν έχεις να πεις κάποιο συγκεκριμένο επιχείρημα πολύ ευχαρίστως να το ακούσω. Διαφορετικά άστο, έχω και δουλειές δεν μπορώ να παίζω την κολοκυθιά-τι είναι το Facebook, τι το Tweeter, πόσο μαλάκας είναι ο Lee και πάει λεγοντας.
@barak
Εκνευρίστηκες επειδή παίζω το παιχνίδι σου;
Αν διάβαζες όσα έγραφα από την αρχή, σαν γενικότερη σκέψη, αντί να κάτσεις να επιλέγεις αποσπασματικά κομμάτια, για να μου την πεις, θα καταλάβαινες ότι στην ουσία συμφωνώ, με όσα λέει ο Lee.
Οι δυο μου διαφωνίες με όσα είπε (και κατά συνέπεια και με εσένα) είναι ότι δεν είναι όλα τα SNS έτσι όπως τα περιγράφει, οπότε καλό θα ήταν να αποφεύγει τους ολοκληρωτισμούς, και κατά δεύτερο, η περιχαράκωση περιεχομένου, δεν είναι κάτι που εφαρμόζουν μόνο τα SNS, αλλά και η Apple, αλλά με διαφορετικό μοντέλο.
Αν δεν το καταλαβαίνεις και τώρα, ας πάμε στις δουλειές μας, και ας ασχοληθούμε με τους μικρόκοσμους μας.
δηλαδή αν το περιεχόμενο που εμφανίζεται στο facebook ήταν διαθέσιμο και εκτός facebook γιατί αυτό θα το έκανε λιγότερο επικίνδυνο…?
@fotis
Μην προσπαθείς να με πατρονάρεις, χάνεις άδικα το χρόνο σου.
Το να έχω διαφορετική άποψη από τη δική σου είναι προσπάθεια να σου την πω; Δηλαδή ή που θα συμφωνούμε και θα είμαστε αγαπημένοι ή θα διαφωνούμε και θα σκοτωθούμε; Δεν έχω καμία πρόθεση να σου την πω, κουβέντα κάνουμε. Κι όσο για το αποσπασματικό σου εξήγησα πως το βλέπω, αν δεν το πιστεύεις πρόβλημα σου, τι άλλο να σου πω δηλαδή; Πάντα σε όλες τις συζητήσεις αποσπασματικά απαντάω, όπως κάνουν και πάρα πολλοί άλλοι.
Δεν είναι όλα τα SNSs έτσι αλλά ο άνθρωπος λόγω θέσεως δεν μπορεί να βγει και να μιλήσει συγκεκριμένα για το Facebook. Αυτό τουλάχιστον πρέπει να το καταλαβαίνεις. Έχει και θεσμικό ρόλο ο Lee και έξω όταν λένε θεσμούς εννοούν κάτι πολύ σοβαρό, όχι όπως λέμε εμείς εδώ Web Awards. Όσον αφορά το τι κάνει η Apple, αφενός είναι ένα θέμα αν το κάνει και πως το κάνει και πόσο σχέση έχει αυτό με το τι κάνει το Facebook γιατί το Facebook πλέον αντιπροσωπεύει το 1/4 της κίνησης στην Αμερική, αφετέρου η υποχρέωση του Lee είναι να εποπτεύει το web όχι ολόκληρο το IT industry.
@theodoropoulos
Γιατί αν ένα ωραίο πρωινό κλείσει το Facebook όλο αυτό το περιεχόμενο θα χαθεί. Σε ένα κείμενο του 1992 o Berners-Lee είχε χαρακτηρίσει το web ως “Information Universe”.
@barak
sorry ρε φίλε, δηλαδή τελικά τόση ώρα συζητάμε για το ότι ο Lee θεωρεί το Facebook επικίνδυνο, επειδή υπάρχει η περίπτωση όπως όλα τα μάταια σε τούτο τον κόσμο, “να κλείσει κάποια στιγμή τα μάτια του”-το FB (που εδώ συζητάμε ότι θα μείνει μόνο αυτό και θα κλείσουν όλοι οι άλλοι) και να χαθεί το περιεχόμενο που ανεβαίνει στο FB(το 90% του οποίου υπάρχει ήδη σε άλλες πηγές έτσι κι αλλιώς) και μας έχει πιάσει πρεμούρα για τη σκέψη του αυτή…?!
@barak
Ρε συ Κώστα, ο μόνος λόγος που την πέφτω στον Lee, είναι γιατί είναι από τους λίγους άνθρωπους στο Web, που μπορεί να πει τα πράγματα με το όνομα τους.
Αν δεν πει αυτός το όνομα “Facebook”, από ποιον περιμένουμε να το πει;
@theodoropoulos
Τόση ώρα συζητάμε γιατί έχεις ένα μέσο που σχεδιάστηκε για να μοιράζεται η πληροφορία, να μπορούν οι άνθρωποι να επικοινωνούν ελεύθερα μεταξύ τους, όπου δεν υπάρχει κεντρικός έλεγχος, όπου έχεις διαμάντια όπως η Wikipedia και “ξαφνικά” εμφανίζεται ένα site που κλείνει τις πόρτες κι ό,τι γίνεται εκεί μέσα δεν είναι προσβάσιμο σε τρίτους.
Όταν έχεις μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων για τους οποίους το web πλέον είναι το Facebook καθώς εκεί μέσα κάνουν το 90% των δραστηριοτήτων τους αυτό δεν νομίζεις πως είναι επικίνδυνο; Αντί να διαβάζεις νέα θα διαβάζεις το stream του Facebook με ότι γουστάρουν αυτοί να σου σερβίρουν. Κι όπου αυτά που γράφεις υπόκεινται στη διακριτική ευχέρεια του Facebook να τα λογοκρίνει. Για να μη μιλήσουμε για το τεράστιο πρόβλημα της προστασίας της ιδιωτικότητας και πως οι νεότερες γενιές χάνουν την αίσθηση του τι είναι ιδιωτικό και τι δημόσιο.
Παραθέτω κι ένα απόσπασμα από το άρθρο
«Why should you care? Because the Web is yours. It is a public resource on which you, your business, your community and your government depend. The Web is also vital to democracy, a communications channel that makes possible a continuous worldwide conversation. The Web is now more critical to free speech than any other medium. It brings principles established in the U.S. Constitution, the British Magna Carta and other important documents into the network age: freedom from being snooped on, filtered, censored and disconnected.»
Το δε disconnected στην τελευταία πρόταση αφορά το net neutrality όπου τα χώνει ευθέως στη Google. Ολόκληρο το κείμενο εδώ.
ljkghoighfkvbjkyetwrpiofhqrgfuv hrjef ed frhe jhwbnqy l rfg