Λίγες ημέρες πριν την «αλλαγή» (τη δεύτερη για όσους έχουν την ηλικία και τη μνήμη να θυμούνται το ’81) ξεκινάω τη μέρα μου στα social media. Και αυτό που βλέπω με καταθλίβει περισσότερο από την υπόσχεση της «αλλαγής» που οι μισοί (δηλαδή το ένα τρίτο) θεωρούν βέβαιη και οι άλλοι μισοί (δηλαδή τα δύο τρίτα) φοβούνται ή τη θεωρούν αδιάφορη. Και καταθλίβομαι επειδή ειδικά σ’ αυτή την εκλογική αναμέτρηση υπήρχε η ευκαιρία (και όχι χάρη στους πολιτικούς αλλά χάρη στην άνοδο του Internet που έγινε, εν πολλοίς, ερήμην τους) να χρησιμοποιηθούν τα ψηφιακά μέσα σαν κάτι πραγματικά ουσιαστικό.
Καταλαβαίνω ότι το να περιμένω σε μία –ακόμα- εκλογική αναμέτρηση που κυριαρχεί ο φόβος του αύριο (είναι ο ίδιος που φυλάει τα έρμα;) να ακούσω ή να διαβάσω κάτι παραπάνω σε επίπεδο προγραμματικών δηλώσεων για επί μέρους θέματα είναι δύσκολο. Όπως και δύσκολο είναι να δω ευφυείς προεκλογικές εκστρατείες στα social media, όταν ακόμα και μεγάλα brands που θεωρητικά ψάχνουν πολύ περισσότερο (για την ακρίβεια πολύ πιο σταθερά) την επικοινωνία τους ελάχιστες ξεχωριστές καμπάνιες έχουν κάνει σ αυτό το μέσο. Τουλάχιστον όμως τα brands (προφανώς μαζί με τα agencies τους), κουτσά-στραβά βρήκαν κάποιες φόρμουλες για KPIs: ναι μεν, τα likes (θου κύριε!) παραμένουν ζητούμενο αλλά αν μη τι άλλο μπαίνουν στο τραπέζι και 2-3 (και ενίοτε 4 και 5) ακόμα θέματα και ξεφεύγουμε από το κλασικό report των FB Insights. Μ’ άλλα λόγια, κάποιοι προσπαθούν να ξεφύγουν από τη λογική της «εξαγοράς» των χρηστών που όλοι ξέρουμε ότι είναι προσωρινοί αλλά λίγοι παίρνουμε την ευθύνη να το εξηγούμε στον πελάτη μας.
Αυτό δεν το είδα στις εκλογές αυτές. Αντίθετα είδα (και βλέπω και ακούω) κραυγές –στο display, στην Google και στα social. Είδα ξεκατίνιασμα, είδα τη γκρίζα διαφήμιση να τερματίζει κοντέρ και είδα τις μαύρη διαφήμιση να πρωταγωνιστεί. Και αυτό κανείς δεν μπορεί να το πουλήσει σαν επικοινωνιακή επιτυχία, ακόμα και αν έχει τα αποτελέσματα που θέλουν οι μεν ή οι δε μισοί και έχουμε όντως κυβέρνηση στις 26 του μήνα. Ναι, βεβαίως τα πράγματα είναι ζόρικα και ναι βεβαίως όταν τα πράγματα είναι ζόρικα παίρνει προτεραιότητα το ζόρι. Όμως τα πράγματα ήταν πάντα ζόρικα (φιλολογικά μιλώντας είναι και θα είναι πάντα ζόρικα) και όπως λέγανε και παλιά, η πραγματική αξία στα ζόρια φαίνεται. Δε μιλάμε για καμιά φοβερή υπέρβαση που να πάρει ο διάολος: μιλάμε για την αξιοποίηση ενός μέσου που υπάρχει και που οι εμπλεκόμενοι ξέρουν ότι υπάρχει –απλώς επέλεξαν να το χρησιμοποιήσουν με τον πιο ανάξιο τρόπο. Θα μπορούσε να είναι μία ευκαιρία. Ήταν μια ευκαιρία που χάθηκε
Ίσως τελικά να μιλάμε για φοβερή υπέρβαση, ε;
ΥΓ1. Pls μην ακούσω για σωστές στρατηγικές (συμφωνώ με κάποιους φίλους και πολύ σεβαστά πρόσωπα της αγοράς ότι υπήρξαν και τέτοιες)
ΥΓ2. Όσοι δεν έχουν το Album που επίλεξα για cover photo να το πάρου κι μην το βρουν σε βινύλιο. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να το ακούσουν
Categories: Internet Life
Trendιές 
Καλάρει ο Evan και βγάζει καλαμάρια 
Ένας είναι ο αυθεντικός (Μαραθώνιος) 
Uroborus 
Mr. Fake,Αναρωτιεμαι που βρισκεις το (επιεικως)θρασος να επικαλεισαι το ’81 , το οποιο εχεις προ πολου φτυσει στα μουτρα,αυτο και ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΣΟΥς ΑΝΘΡΩΠΟΥς αντιπροσωπευει,καθημενος στον πυργο σου και τη ΣΙΓΟΥΡΙΑ σου.Ακομα και τα topics σου-ενω καποτε κοβοσουν στις Αντεξουσιαστικες συνελευσεις για τον Ανθρωπο-αφορουν μονο το αψυχο αλλα ασφαλες αγαπημενο σου ιντερνετ….ανθρωπε ανθρωπε , που ειναι ο Ανθρωπος;…Αηδιασμενος και απογοητευμενος…ο παλιος σου συναγωνιστης….Θεε μου σ ευχαριστω,που τουλαχιστον βλεπω την Φωτια στα ματια του 16χρονου Γιου μου!
σε παρακαλω αγνοησε το παραπανω,ειναι προιον αφιλτραριστου συναισθηματος , και δε χωραει το συναισθημα στον κοσμο σου.Λαθος μου να εμπλακω,αφενος θα παει τσαμπα,πετα το,σκιστο, δε με νοιαζει,προτιμω να σε θυμαμαι οπως ησουν…αφετερου ADIOS COMPADRE…
Το θέμα είναι τώρα τι κάνουμε φίλε μου;!!!