ΟΚ, ας του αναγνωρίσουμε ότι έχει βάλει το χεράκι του σε μερικά από τα πιο διάσημα πράγματα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή online (δηλαδή το Blogger, το Twitter και το Medium). Καθώς και ότι όταν ήταν μικρός δούλευε στα χωράφια στη Νεμπράσκα (αν και βεβαίως το ίδιο μπορεί να πει κανείς για το 70% των φρήκων που μεγάλωσαν στις δεκαετίες’70 και’80, τότε που υπήρχαν ακόμα φρήκοι –και χωράφια). Όμως το νταηλίκι του στιλ «Στ’ αρχίδια μου αν το Instagram έχει πιο πολλούς ανθρώπους που κοιτάνε ωραίες εικόνες» όταν προέρχεται από τύπους που «αξίζουν» ενάμισι δις δολάρια μου προκαλεί μια ιδιαίτερη φαγούρα στο δεξί χέρι, το λεγόμενο και «της καρπαζιάς». Και αν αυτοί οι τύποι δηλώνουν «ψαριστές» (ποια είναι η ελληνική λέξη για το «pescetarian»; ), η φαγούρα γίνεται ακόμα μεγαλύτερη.
Εκτός θεωρούμε ότι το να τρως κουτσομούρες σου δίνει πιο πολύ «moral high ground» από το να τρως παϊδάκια…
Το σχόλιο του Evan Williams (γιατί περί αυτού πρόκειται) προέκυψε σε συνέντευξή του στο «Fortune», όταν του ζήτησαν να σχολιάσει το γεγονός ότι το Instagram έχει πλέον πιο πολλούς χρήστες από το Twitter (300 εκατομμύρια λένε τα χαρτιά) –η ανακοίνωση χαιρετίστηκε από την αγορά με τον τρόπο που οι ανακοινώσεις αυτού του στιλ χαιρετίζονται πάντα από την αγορά, δηλαδή με σχόλια του τύπου «η Twitter δεν πάει καλά και πρέπει να πουληθεί», όμως όταν παίζεις με τα μεγάλα παιδάκια (και η Wall Street έχει τα μεγαλύτερα) αυτά είναι μέρος του παιχνιδιού. Και ο κ. Williams απάντησε (με το νταηλίκι που έγραψα παραπάνω) ότι δεν τον νοιάζουν οι αριθμοί των χρηστών και ότι το όλο σύστημα μέτρησης κεφαλιών είναι λάθος, ειδικά με τον τρόπο που το καθιέρωσε η Facebook και ότι το Twitter πάει βαθιά ενώ οι άλλοι πάνε πλατιά και ότι το Twitter έχει επηρεάσει τα σημαντικά γεγονότα του κόσμου ενώ το Instagram όχι και ότι αυτό τον ενδιαφέρει.
Δίκιο έχει. Όμως όταν είσαι εισηγμένη εταιρεία, τα κεφάλια σε νοιάζουν γιατί από τα κεφάλια πας να βγάλεις λεφτά και τα λεφτά που πας να βγάλεις, δεν είναι μόνο για τον εαυτό σου και για τους υπαλλήλους σου αλλά και για μερικές χιλιάδες κόσμο που σε εμπιστεύτηκε και αγόρασε το «χαρτί» σου στα ταμπλό του «Δρόμου». Ήτοι, το πολύ αφ’ υψηλού στιλάκι «εμείς συμβάλλουμε στον κοινωνικό διάλογο» και «δεν κάνουμε business αλλά αλλάζουμε τον κόσμο» (και βάλε και λίγο «disruption» για να είμαστε και εντός του λεξιλογίου της «Κοιλάδας») είναι κάπως για κατανάλωση. Άσε δε που, αν θέλουμε να το ψειρίσουμε και πάρα πολύ, για κάθε υπέρμαχο της «δημοσιογραφίας των πολιτών» υπάρχει τουλάχιστον και ένας πολέμιός της και αυτός δεν είναι πάντα μεγαλοστέλεχος του CNN (θυμάται κανείς τι απέγινε ο Sunil Tripathi;)
Βεβαίως η λογική «μετράμε μόνο κεφάλια και με κάποιο μαγικό τρόπο τα μετατρέπουμε σε λεφτά» είναι για τα πανηγύρια (ειδικά όταν δεν υπάρχει σαφές πλάνο για το πώς τα μετατρέπεις σε λεφτά και ειδικά όταν τα λεφτά στα οποία τα μετατρέπεις είναι πολύ λιγότερα από αυτά που θα έπρεπε όταν τα κεφάλια μετριούνται σε 100άρια εκατομμύρια και βάλε) και τα ‘χουμε χώσει κατ’ επανάληψη στη Facebook γι αυτό όμως μην το παρακάνουμε και με την ιερά οργή και αγανάκτηση, ειδικά οι δισεκατομμυριούχοι, ε;
Εκτός θεωρούμε ότι το να τρως κουτσομούρες σου δίνει πιο πολύ «moral high ground» από το να τρως παϊδάκια…
ΥΓ1. Καιρό είχα να γράψω – το ξέρω
ΥΓ2. Και για την Katerina Mitchell είχα υποσχεθεί τραγουδάκι. Θα παίξω το Jimmy Jazz λοιπόν γιατί αυτό είχα στο μυαλό μου κι ας μην έχει σχέση με το post
Categories: Internet Life
Trendιές 
Χαμένες ευκαιρίες 
Ένας είναι ο αυθεντικός (Μαραθώνιος) 
Uroborus 
Leave a comment