Η μελλοντολογία είναι άτιμο πράμα όμως και η παροντολογία δεν πάει πίσω, ειδικά όταν καθοδηγείται από την ανάγκη αυτού που την κάνει να φανεί cool, είτε λόγω προσωπικής ανασφάλειας, είτε επειδή πληρώνεται βάσει cool ενσήμων (όποιος δε βλέπει την αντίφαση μεταξύ του «cool» και του «ενσήμων», μάλλον καλό είναι να
σταματήσει να διαβάζει κάπου εδώ). Για να το πω πιο συγκεκριμένα, έχω αρχίσει να κουράζομαι σοβαρά από τις μεγαλοστομίες του τύπου «το display πέθανε», «το Facebook πέθανε» κ.λπ., κ.λπ. κυρίως όταν φεύγουν από τη σκηνή των συνεδρίων και των παρουσιάσεων και κυκλοφορούν στην πιάτσα.
Κατ’ αρχάς, και για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, τα συνέδρια είναι και οι παρουσιάσεις –περίπου- σαν τις επιδείξεις haute couture: οι εκδηλώσεις που οι πολύ high σχεδιαστές αφήνουν τον εαυτό τους ελεύθερο και δείχνουν αυτά που έχουν στο κεφάλι τους και όχι απαραίτητα αυτά που θα φορέσει ο κανονικός κόσμος. Αναμφίβολα κάποια από τα πράγματα που λέγονται έχουν (ή θα έχουν) πρακτική εφαρμογή αλλά ως επί το πλείστον, ο λόγος που καλούμε και ακούμε τους ανθρώπους αυτούς είναι για να μας δώσουν ιδέες. Ο τρόπος που θα κάνουμε τις ιδέες αυτές πράξη, καθορίζεται από την καθημερινότητά μας η οποία συνήθως είναι πολύ λιγότερο glamorous.
Δεύτερον, τα trends έχουν πολύ περισσότερο νόημα όταν είσαι στο Σαν Φρανσίσκο και πολύ λιγότερο όταν είσαι στην Αθήνα.
Μπορεί η Ελλάδα να μην έχει την υστέρηση που είχε κάποτε σε σχέση με το εξωτερικό αλλά σε ορισμένους τομείς ακόμα έχει κάποια σημαντική διαφορά φάσης. Μ’ άλλα λόγια, ότι μια τάση μπορεί να έχει πιάσει τόπο στην Αμερική δε σημαίνει ότι μπορεί να πιάσει τόπο ταυτόχρονα και στην Ελλάδα. (Και μην μπούμε τώρα στη συζήτηση σχετικά με το ποιες και πόσες είναι οι διαφορές Αμερικής και Ελλάδας, έτσι;) Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα, μέχρι να υιοθετηθεί μια τάση στην Ελλάδα, να έχει εξαφανιστεί ήδη από τον υπόλοιπο κόσμο οπότε ας είμαστε κάπως επιφυλακτικοί.
Τρίτον, μερικά trends είναι απολύτως ανόητα έτσι κι αλλιώς, άσχετα του ποιος τα εκφράζει. Όλοι θυμόμαστε (ε;) το αφιέρωμα του «Wired» στο θάνατο του web πριν από 5 χρόνια (όσοι θέλουν να το φρεσκάρουν, είναι εδώ) Δεν πρόλαβαν να περάσουν ούτε 4 χρόνια και το ίδιο το «Wired» εμφανίστηκε με άρθρο με τίτλο «The Web Is Not Dead» λέγοντας, βεβαίως, αυτό που όλοι ξέραμε ούτως ή άλλως: ότι δηλαδή κάθε καινούριο πράγμα που βγαίνει (είτε γίνεται trend, είτε όχι) έρχεται να καλύψει συγκεκριμένες ανάγκες, να ενταχθεί σε συγκεκριμένες στρατηγικές και να βρει συγκεκριμένες εφαρμογές –οι υπολογιστές ούτε καταργήθηκαν, ούτε και θα καταργηθούν λόγω smartphones.
Δεν τα βάζω με το ίδιο το concept του trend: είναι κάτι αναγκαίο για τη δουλειά μας και κάτι που θα συμβαίνει αναπόφευκτα όσο το Internet συνεχίζει να εξελίσσεται και όσο εμείς κατεβάζουμε νέες ιδέες για το πώς θα χρησιμοποιούμε αυτές του τις εξελίξεις. Όμως έχω σοβαρό πρόβλημα με τον «λαϊκισμό» της παρουσίασης κάθε trend σαν να αποτελεί την κατάργηση όλων όσων ξέραμε ως τώρα, ιδιαίτερα αν όπως έγραψα και παραπάνω είναι απλώς μια αγωνιώδης προσπάθεια κάποιων να πουλήσουν «coolότητα» και πρωτοπορία και ακόμα πιο ιδιαίτερα όταν αυτοί οι «κάποιοι» δεν είναι επαγγελματίες ευαγγελιστές αλλά άνθρωποι που ασχολούνται με τα day in, day out. Αυτοί ειδικά θα έπρεπε να ξέρουν καλύτερα.
Categories: Internet Life
Χαμένες ευκαιρίες 
Καλάρει ο Evan και βγάζει καλαμάρια 
Ένας είναι ο αυθεντικός (Μαραθώνιος) 
Ο “Θάνατος” του Facebook κι άλλες ανοησίες 
Uroborus 
Πολύ καλή τοποθέτηση!