Σε πρόσφατη καλοκαιρινή σιέστα, η στήλη απόλαυσε ένα εξαιρετικό DVD από το BBC που είχε ως θέμα της την βιομηχανία της μοτοσικλέτας και το πώς αυτή προσαρμόστηκε στις αλλαγές που απαίτησαν οι ίδιοι οι αναβάτες. Παρατηρώντας αρκετές ομοιότητες με την δική μας καταπληκτική Δικτυακή εποχή και τις αντίστοιχες απαιτήσεις των χρηστών, ενέδωσε στον πειρασμό των συγκρίσεων. Κάπως έτσι ο Uroborus αποφάσισε να επανεργοποιηθεί – έστω και με κάποιες αλλαγές στο μέλλον. Για καλό ή για κακό άραγε;
Πάμε όμως για το κυρίως γεύμα. ACE Cafe London αδέρφια. Θρυλικό – όχι απλά διάσημο- και μάλιστα πρόσφατα (μετά από 25 χρόνια) ξανά στην κυκλοφορία. Και γιατί είναι θρυλικό το λονδρέζικο καφέ; Ουχί για τα ωραία ροφήματα του, ουχί για την διακόσμησή του. Ενδεχομένως καλά είναι κι αυτά –άλλωστε «γούστα» είπε γάιδαρος και έφαγε το σαπούνι- αλλά δεν θα ήταν αρκετά για να το μνημονεύουμε σήμερα. Αντιθέτως, το ότι εκεί μεγαλούργησαν τα “Ton up Boys” φτάνει (και ενδεχομένως περισσεύει) για να δημιουργήσει ένα μύθο. Και αυτό το μύθο θα διηγηθούμε. Ένα μύθο που ξεκινάει στα φοβερά και τρομερά 60s (και 50s κατά μίαν άλλη εκδοχή). Τότε που οι bikers της εποχής, τα «κακά» παιδιά με τα δερμάτινα και τις μοτοσικλέτες, απολάμβαναν το Rock & Roll με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο. «Τάιζαν» ένα κέρμα το Jukebox του καταστήματος και πριν η βελόνα αγγίξει το βινύλιο ήταν ήδη στις σέλες των Norton και των Triumph και έπαιρναν το δρόμο για τη γέφυρα του Chelsea.
Με μία μικρή λεπτομέρεια. Έπρεπε να πάνε και να έρθουν πίσω στο ACE προτού η βελόνα ξανασηκωθεί και ο ήχος από τα «δωδεκάμετρα» του Rock & Roll χαθεί… Και τα κατάφερναν. Και ακριβώς επειδή τα κατάφερναν έγιναν και θρύλος. Και δεν χάθηκαν, όπως δεν χάθηκαν και τα «δωδεκάμετρα», όπως δεν χάθηκαν και τα δερμάτινα όπως δεν χάθηκαν και οι ιστορίες που τα συνοδεύουν. Τι χάθηκε; H Norton. Τι κόντεψε να χαθεί; H Triumph. Οι ένδοξες μπράντες –που λένε και οι σύντροφοι marketers.
Οι κολοσσοί της εποχής, που παρότι «έντυσαν» με το όνομά τους μία ολόκληρη κουλτούρα κάποια στιγμή κινδύνεψαν με αφανισμό όπως και σχεδόν όλη η κυρίαρχη τότε αγγλική βιομηχανία μοτοσικλέτας. Και ένας από τους βασικότερους λόγους που χάθηκε ήταν η αδυναμία της –ή η ξεροκεφαλιά της- να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις των ίδιων των bikers. Ήτοι στις απαιτήσεις των πελατών της. Των πελατών, που άρχιζαν να χτίζουν τις μηχανές τους στα γκαράζ. Μόνοι τους. Με τα χεράκια τους.
Και επειδή φυσικά εντελώς μόνοι τους δεν θα μπορούσαν να τις κατασκευάσουν, όλο και κάποιοι βρέθηκαν να βοηθήσουν. Ή αν προτιμάτε, κάποιοι προσφέρθηκαν να αντιγράψουν τις παράνομες «γέννες» των υπόγειων γκαράζ και να τις κάνουν άμεσα εμπορεύσιμο προϊόν την ίδια στιγμή που βαριά φλεγματική βιομηχανική λογική ένιωθε ασφαλής στην ογκώδη πανοπλία της. Λογική γνωστή και με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Δεινόσαυρος». Λογική που συνθέτετε από την καταπληκτική τριάδα «είμαι μεγάλος, είμαι δυνατός, θα νικήσω» Στην περίπτωση που αναρωτιέστε αν τα κατάφεραν, ρίξτε μια ματιά στο πλαινό σας δίτροχο (και ουχί στον ή στην αναβάτη του). Αν αναρωτιέστε που το πάμε ως στήλη και αν πρόκειται να μεταγραφούμε στο «0-300» και να υπογράφουμε ως «αναμνήσεις ενός γέροbiker» ρίξτε μια ματιά στις μεγάλες μπράντες του εγχώριου Διαδικτύου και –επί παραδείγματι- στα τελευταία blogs που συμπληρώσατε στα «αγαπημένα» σας.
Στη συνέχεια, περάστε –που περνάτε ούτως ή άλλως- από το διεθνές Internet. Εκεί που οι leaders Internet-άδες αντί να «Δεινοσαυρίζουν» και να επαναπαύονται στις δάφνες τους, κινούνται με ταπεινότητα που θυμίζει μοναχούς Ζεν. Εκεί που λέτε, στην αλλοδαπή, αντί να αρκούνται σε πύρινα λογίδρια και «γλύψιμο» ή αντιγραφές στους blogers φροντίζουν την επόμενή τους μέρα. Διότι ΟΚ χορτάσαμε σύντροφοι από τα καλά λόγια και τις ιαχές περί «του Δικτύου στα χέρια των χρηστών» και περί «νέων μορφών έκφρασης». Τίπτις άλλο θα δούμε;
Διότι εκεί στην αλλοδαπή αντί να επανασχεδιάζουν τα sites, με γνώμονα αποκλειστικά το πώς θα φιλοξενήσουν διαφήμιση, ή πως θα αντιγράψουν κάποιον (κόλλησα αλλά έχω δει τουλάχιστον 3 sites να αντιγράφουν «πετυχημένες» συνταγές), σπάνε λίγο παραπάνω το κεφάλι τους και βρίσκουν χώρο για το Big Picture. Και όταν λέμε Big, εννοούμε Big μεταφορικά και κυριολεκτικά. Και μην ακούσουμε περί ανάγκης της αγοράς και διάφορα άλλα φαιδρά διότι από αυτό εδώ το βήμα και παινέψαμε τις βελτιώσεις των portals και έχουμε γράψει τουλάχιστον μία φορά ότι η διαφήμιση χρειάζεται (αλλοίμονο). Μόνο που χρειάζεται για να υποστηρίξει κάτι, δεν αποτελεί από μόνη της λόγο επίσκεψης.
Και όταν βλέπουμε πολλά μεγάλα sites, (όχι μόνο τα κατ ευφημισμόν portals που σιγά σιγά βελτιώθηκαν αλλά και τα brands) να επανασχεδιάζονται και τη λογική του lifting και τελικά να μην συμπεριλαμβάνουν ούτε καινούριες ενότητες που να «φέρνουν» στο καινούριο web, ούτε να νοιάζονται αν θα εμφανιστούν αύριο – μεθαύριο σε κανά iPad αλλά ούτε καν τις καινούριες φόρμες για τη διαφήμιση και το μόνο που θυμούνται από καιρού εις καιρόν είναι να φωνάζουν γενκώς και αορίστως ή να προσθέτουν FB Connect για να είναι Social το μυαλό αρχίζει να φεύγει.
Και όταν το δικό μας μυαλό φεύγει, δικαιούται να πάει και στο ACE Café και στους bikers. Όταν το δικό τους όμως φεύγει μήπως θα έπρεπε να πηγαίνει και προς τη Norton μεριά; Εκτός αν σκοπεύουν να πουλήσουν στο μέλλον classic style. Αλλά και πάλι φοβάμαι πως χάσανε. Γιατί classic πουλάς όταν έστω κάποτε στο παρελθόν υπήρξες κλασικός. Όχι όταν υπήρξες ανεπαρκής.
Categories: Internet Life
Trendιές 
Χαμένες ευκαιρίες 
Καλάρει ο Evan και βγάζει καλαμάρια 
Ένας είναι ο αυθεντικός (Μαραθώνιος) 
Uroborus 
αν δεν ξέρεις τι να γράψεις, άστο. Μας φλόμωσες στην μαλακία. Και απορώ γιατί ενοχλήθηκες τόσο με το blog post της Realize για την απόσυρσή της από τα Ermis
@unknown-x Άκου καραγκιοζάκο.
Πρώτα μάθε να γράφεις το όνομά σου.
Εν συνεχεία δες ότι μόνο ενόχληση δε μου δημιούργησε το post της Realize και η αποχώρησή της από τα Ermis. Ίσα ίσα μάλιστα. Και αν δεις οι πιο πολλοί δικοί μου το έχουν κάνει και share. Στόκο
Σε τρίτο χρόνο, άμα ξαναγράψεις στο blog σαν τυρί (γιατί για έτσι μου κάνεις) θα σε σουτάρω χωρίς άλλες διαδικασίες. Διαφώνησε όσο θέλεις κατά τα άλλα…
Προς όλους τους υπόλοιπους που μπορεί να κόπτονται. Αν θέλω -και όποτε ήθελα- να γράψω για τα Ermis, έγραψα. Επώνυμα..
Welcome back m8!
@unknown-x get a life.
αν δεν αντέχεις την κριτική ή κλείσε τα σχόλια ή κλείσε το blog. Εκτίθεσαι.
@unkown-x
Φτυσ’ τα μπούτια σου να κάνεις τσουλήθρα καημένε.
Πέρασα απο εκεί (για πρώτη μου φορά) την Άνοιξη του ’08 για πρωινό και καφέ και ακόμα το θυμάμαι με νοσταλγία. Όχι για την ομορφιά του γιατί το μέρος ειναι βιομηχανικό, ένα γυμνό λευκό κτήριο με άσφαλτο για parking, ούτε για το παρόν του γιατί τα 2 στα 3 είναι πλέον ασιάτικα μηχανάκια, αλλά για την ιστορία του. Το μέρος είναι αυθεντικό και μυρίζει εφηβεία. Υποσχέθηκα οτι θα πάω τουλάχιστον μια ακόμη φορά στη ζωή μου παρέα με το Thunderbird μου.
Καλά προσπερνάω στα γρήγορα την παρέμβαση του άγνωστου Χ, κλασσικά κάτι τον πειράζει τρελά αλλά δεν έχει τα cojones να το πει στα ίσα, anyway, δεν με αφορά.
Εσύ καλά τα λες uroborus, αλλά ποιος ακούει; Αφού το rip-off από το εξωτερικό κρίνεται επιτυχημένο σε τζίρους και στόχους από διάφορους επιχειρηματίες, γιατί να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό;
Περιμένουν πρώτα να δουν αν θα πετύχει έξω και μετά το δοκιμάζουν.
Για να μην πάμε στο content κομμάτι. Μηδέν πρωτοτυπία, μηδέν σκέψη [ γενικολογώ χωρίς να είμαι 100% σωστός, αλλά… ]. Το internets στην Μπανανία έχει γεμίσει δημοσιογράφους που δοκιμάζουν την τύχη τους online… και παρόλα αυτά βρίσκουν απήχηση.
Δεν, τι να αναλύσω, δεν μπορώ να δομήσω καν την σκέψη μου σε αυτό το θέμα.
Είναι μια αλυσίδα όλα, και δυστυχώς δεν είναι μόνο ένας κρίκος σάπιος, ολόκληρη η αλυσίδα είναι προβληματική. Το μόνο θετικό βέβαια, είναι ότι “το έχουμε”. Μπορούμε να επιτύχουμε και να δημιουργήσουμε ωραία πράματα, πρωτότυπα ρε αδερφέ, αλλά κατά κανόνα όχι όταν απευθυνόμαστε στο Ελληνικό κοινό.
Προσπαθώ να τα δω από την δική μου μεριά. Δεν έχω – άμεση – σχέση με τον χώρο της διαφήμισης κι ούτε θέλω. Αλλά παρατηρώ ότι αντιμετωπίζουμε το web [ ειδικά όσο ανεβαίνουμε στην κλίμακα των budgets και του εταιρικού μεγέθους ] ως ένα τεράστιο billboard με το περιεχόμενο και την ποιοτική υπηρεσία ως “extra” στην κακόγουστη διαφήμιση που θα βάλουμε.
Όχι ότι διαφωνώ με την διαφήμιση, ίσα ίσα. Αλλά διαφωνώ με την προσέγγιση και την γενικότερη νοοτροπία.
Η Realize δεν πάει στα Ermis, μάλιστα… καλό είναι που αποφάσισαν να εκφραστούν με αυτό το τρόπο, αλλά στο τέλος έχει τόσο σημασία; Πέρσι δεν κατέβηκε η Leo. Ποιός το θυμάται;
:) Αυτό που θα πω για την Realize είναι πως κάνουν καλές δουλειές εδώ και χρόνια (και είναι καλοί φίλοι) και σαν σκεπτικό η συγκεκριμένη ανάρτηση είναι ένας καλός τρόπος να αναδείξεις τα έργα σου :)
Αλλά αν θέλεις να αλλάξεις τα κάποιες καταστάσεις, μια μόνο καλαμιά στο κάμπο συνήθως δεν κάνει τίποτα μόνη της και θα είχε μεγαλύτερη απήχηση αν είχαν μαζευτεί δυό τρείς.
@Louis
Νομίζω ότι και η Atcom δεν κατεβαίνει στους φετινούς Ερμήδες, αν και από όσο κατάλαβα δεν τους αρέσει να το διατυμπανούν. Δικαίωμα τους και σεβαστό (αν κάνω λάθος, φαντάζομαι θα με διορθώσει κάποιος από Atcom).
Οπότε δεν είναι μια η καλαμιά, αλλά περισσότερες.
Τώρα, το κατά πόσο θα αλλάξει και πως, το όλο concept των Ερμήδων, είναι μια άλλη, πολύ μεγάλη κουβέντα.
Οι Ερμήδες πάντα αφήνουν χαρούμενους πελάτες και διαφημιστές, οι μεγάλοι (πελάτες και διαφημιστές) παίρνουν συνήθως τους πιο πολλούς, οπότε δεν βλέπω γιατί θα ήθελαν οι ίδιοι να αλλάξουν από μια νόρμα, που δείχνει να εξυπηρετεί αρκετές καταστάσεις.
Μάλλον όσοι πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα, ρισκάρουν να παρασυρθούν, παρά να ανατρέψουν μια ‘όχι τόσο καλή’ κατάσταση.
@Fotis:
Για την Realize ήξερα, τώρα μάθαμε και για την Atcom. Βέβαια δεν ξέρουμε τους λόγους για τους οποίους δεν κατεβαίνει η Atcom και αν είναι γιατί δεν τους εκφράζει ο θεσμός. Οπότε επέτρεψε μου για την ώρα τη θεωρία της μιας καλαμιάς.
Προσωπικά, πιστεύω πως θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας θεσμός αποκλειστικά για το Ιντερνετ, διότι τα πράγματα που γίνονται στο Ιντερνετ δεν έχουν να κάνουν μόνο με διαφήμιση και επικοινωνία.
Οι περί τα Ermis εξελίξεις θα είναι απλά η αφορμή για την από καιρού διαφαινόμενη ρίξη web studios-διαφημιστικών. Κι όσο το web προχωράει σε πιο τεχνολογικούς προσανατολισμούς τόσο θα αυξάνεται η ανασφάλεια των διαφημιστών μήπως βρεθούν εκτός αγοράς.