“ACE CAFΕ LONDON”, φίλες και φίλοι. Θρυλικό, όχι απλά διάσημο. Γιατί είναι θρυλικό το λονδρέζικο καφέ; Ουχί για τα ωραία ροφήματά του, ουχί για τη διακόσμησή του. Ενδεχομένως καλά είναι κι αυτά, αλλά δεν θα ήταν αρκετά για να το μνημονεύουμε σήμερα. Αντιθέτως, το ότι εκεί μεγαλούργησαν τα “Ton up Boys” φτάνει και περισσεύει για να δημιουργήσει ένα μύθο. Ένα μύθο που ξεκινά στα φοβερά και τρομερά ’60s (και ’50s κατά μία άλλη εκδοχή). Τότε που οι bikers της εποχής, τα “κακά παιδιά” με τα δερμάτινα και τις μοτοσυκλέτες, απολάμβαναν το rock ‘n’ roll με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο. “Τάιζαν” με ένα κέρμα το jukebox του καταστήματος και, πριν η βελόνα αγγίξει το βινύλιο, ήταν ήδη στις σέλες των Norton και των Triumph και έπαιρναν το δρόμο για τη γέφυρα του Chelsea. Με μία μικρή λεπτομέρεια: έπρεπε να πάνε και να επιστρέψουν στο ACE προτού η βελόνα ξανασηκωθεί και ο ήχος από τα “δωδεκάμετρα” χαθεί. Και τα κατάφερναν. Και ακριβώς επειδή τα κατάφερναν, έγιναν και θρύλος. Και δεν χάθηκαν, όπως δεν χάθηκαν και τα “δωδεκάμετρα”, όπως δεν χάθηκαν και τα δερμάτινα, όπως δεν χάθηκαν και οι ιστορίες που τα συνοδεύουν. Τι χάθηκε; H Norton. Τι κόντεψε να χαθεί; H Triumph. Οι ένδοξες μπράντες, που λένε και οι σύντροφοι marketers. Οι κολοσσοί της εποχής που, παρ’ ότι “έντυσαν” με το όνομά τους μία ολόκληρη κουλτούρα, κάποια στιγμή κινδύνευσαν με αφανισμό, όπως και σχεδόν όλη η κυρίαρχη τότε αγγλική βιομηχανία μοτοσυκλέτας. Ένας από τους βασικότερους λόγους που χάθηκε ήταν η αδυναμία της (ή η ξεροκεφαλιά της) να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις των ίδιων των bikers, ήτοι στις απαιτήσεις των πελατών της. Των πελατών που άρχιζαν να “κτίζουν” τις μηχανές τους στα γκαράζ. Μόνοι τους, με τα χεράκια τους.
Και επειδή φυσικά εντελώς μόνοι τους δεν θα μπορούσαν να τις κατασκευάσουν, όλο και κάποιοι βρέθηκαν να βοηθήσουν. Ή, αν προτιμάτε, κάποιοι προσφέρθηκαν να αντιγράψουν τις παράνομες “γέννες” των υπόγειων γκαράζ και να τις κάνουν άμεσα εμπορεύσιμο προϊόν, την ίδια στιγμή που η βαριά, φλεγματική βιομηχανική λογική ένιωθε ασφαλής στην ογκώδη πανοπλία της. Λογική γνωστή και με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο “Δεινόσαυρος”. Λογική που συγκροτείται από το καταπληκτικό τρίπτυχο “είμαι μεγάλος, είμαι δυνατός, θα νικήσω”. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε αν τα κατάφεραν, ρίξτε μια ματιά στο πλαϊνό σας δίτροχο (και ουχί στον/στην αναβάτη του). Αν αναρωτιέστε πού το πάμε ως στήλη και αν πρόκειται να μεταγραφούμε στο “0-300” και να υπογράφουμε ως “Οι αναμνήσεις ενός γερο-biker”, ρίξτε μια ματιά στις μεγάλες μπράντες του εγχώριου Διαδικτύου και -επί παραδείγματι- στα τελευταία blogs που συμπληρώσατε στα “Αγαπημένα” σας.
Στη συνέχεια, περάστε -που περνάτε ούτως ή άλλως- από το διεθνές Internet. Εκεί όπου οι leaders “ιντερνετάδες”, αντί να “δεινοσαυρίζουν” και να επαναπαύονται στις δάφνες τους, κινούνται με ταπεινότητα που θυμίζει μοναχούς Ζεν. Εκεί που λέτε, στην αλλοδαπή, αντί να αρκούνται σε πύρινα λογύδρια και “γλύψιμο” στους bloggers, τους κρυφοκοιτάνε, έως και τους αντιγράφουν. Διότι, ΟΚ, χορτάσαμε, σύντροφοι, από τα καλά λόγια και τις ιαχές περί “του Δικτύου στα χέρια των χρηστών” και περί των “νέων μορφών έκφρασης”. Τίποτις άλλο θα δούμε;
Διότι εκεί στην αλλοδαπή, αντί να επανασχεδιάζουν τα sites με γνώμονα αποκλειστικά το πώς θα φιλοξενήσουν διαφήμιση, σπάνε λίγο παραπάνω το κεφάλι τους και βρίσκουν χώρο για το Big Picture. Και, όταν λέμε “Big”, εννοούμε Big μεταφορικά και κυριολεκτικά. Και μην ακούσουμε περί ανάγκης της αγοράς και διάφορα άλλα φαιδρά, διότι από αυτήν εδώ τη στήλη και παινέψαμε τον προηγούμενο μήνα τις βελτιώσεις των portals και έχουμε γράψει τουλάχιστον μία φορά ότι η διαφήμιση χρειάζεται. Μόνο που χρειάζεται για να υποστηρίξει κάτι και δεν αποτελεί από μόνη της λόγο επίσκεψης. Όταν βλέπουμε, δε, τα μεγάλα sites, τα κατ’ ευφημισμόν portals να επανασχεδιάζονται με τη λογική του λίφτινγκ και, τελικά, να μη συμπεριλαμβάνουν ούτε καινούργιες ενότητες που να “φέρνουν” στο καινούργιο Web ούτε καν τις καινούργιες φόρμες για τη διαφήμιση και το μόνο που θυμούνται από καιρού εις καιρόν είναι να φωνάζουν για το ακριβό Internet, το δικό μας το μυαλό αρχίζει να φεύγει. Και όταν το δικό μας μυαλό φεύγει, δικαιούται να πάει και στο ACE Caf και στους bikers. Όταν το δικό τους φεύγει, όμως, μήπως θα έπρεπε να πηγαίνει και προς Norton μεριά; Εκτός αν σκοπεύουν να πουλήσουν στο μέλλον classic style, αλλά και πάλι χάσανε. Γιατί classic πουλάς όταν -έστω κάποτε στο παρελθόν- υπήρξες κλασικός και όχι όταν υπήρξες ανεπαρκής.
XTRAS
Μιλώντας περί bikers και θρυλικών caf s, δεν μπορούμε παρά να σας παραπέμψουμε στο ACE και το site του. Αν θέλετε, μπορείτε να εγγραφείτε και μέλη. Και, τελικά, για να δείτε πώς βοηθάνε όλοι μαζί μια κατάσταση, περάστε από τοhttp://www.bikesafe-london.co.uk.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο PC World (Ελληνική Έκδοση) στο τεύχος Τεύχος 14 – Μάρτιος 2006
Categories: Internet Life
Trendιές 
Χαμένες ευκαιρίες 
Καλάρει ο Evan και βγάζει καλαμάρια 
Ένας είναι ο αυθεντικός (Μαραθώνιος) 
Uroborus 
Leave a comment